Pazar sendromu..

Herşeyin fazlaca geveze olduğu günler vardır.
Pazar günleri mesela.
Susmak,durmak bilmez hiç durmadan,aldırmadan karışır,karıştırır,konuşurur,susturur.
Öyle lafazandır ki ne anlarsın dilinden ne çare gelir elinden. Pencerene oturup günün bitmesini beklersin elinde sürekli tazelenen bir bardak çayla.
Sıkıcıdır çoğu zaman pazar günleri, sıkıcılığı çocukluktan kalma burukluk hisleri.
Çocukken pazar günü demek;
ertesi gün sabah erken kalkmak okula gitmek demek,o akşam erken yatmak demek,zorunlu banyo telaşı demek,ödevlerinin sıkıştığı son gün demek olurdu. Ve pazar günleri yemekte sebze sofraya konulurdu..
Pazarları genelde tartışırım insanlarla,içimde ki sıkıntı etrafımı çepeçevre sarar,dışıma taşar.
Pazar günleri sıkıcı ve huzursuz olurum.
Sanki kıyamet kapımda kopuyor hissini yaşarım pazar günleri..
Oysa cumartesileri bir başka güzel olur..
Keşke günler;
cuma,cumartesi,pazartesi diye aksa gitse.
Keşke..