Tuhaf bir senaryo ile başladı ta buralara kadar gelme maceram..
Önceleri bir şekilde olmaz gözüyle bakıp bir nevi içimi rahatlatıyordum ama oldu. Bu yüzdendir ki geldiğimden bu yana bir satır dahi yazamadım..
yazabilecek çok şey var yada hiçbirşey yok..
Burada hayatım oldukça iyi ve berbat..
Anladım ki hiçbir koku,ev gibi kokmuyor öyle sıcak sarmıyor seni..
Bir çok değişik kararlar aldım adam oldum,yoldan döndüm sanırım büyüdüm.
tam birşeyleri başaracağıma inandığım anda bir şekilde asla başaramayacağım empoze edildi kırıldım ama yılmadım çoğu zamanda kazanacakken bıraktım..
Şimdi martıların sesleri çınlatıyor kulaklarımı,deniz kokuyor buram buram burnuma..
Geçen uçaklar alıyor gözlerimi,bir sokak kedisi olan paşamın tırmıkları batıyor avuçlarıma..
Boğazımda bir türlü yutamadığım bir cümle kilitliyor dudaklarımı.
Kendi sokaklarımı özledim..
Çocukluğumun ve gençliğimin dönüm noktalarını anlatan caddeler tütüyor gözümde.
Esilanın salıncağa biniği o boktan park,Mustafa abi henüz ölmemişken aldığımız dondurmalar geliyor aklıma.
Her kaldırımda bir arkadaşıma çarptığım şehir,evim..
Evimi özlüyorum..
Buralara ait değilim aslında hiçte olmamışım bunu anlıyorum her attığım adımda..
Derdim rahatça dolaşabilmekti,yok değilmiş..
İpini koparmış danalar gibi bir oraya bir buraya.. Bir zaman sonra buda yeter oluyor,bıkkınlık getiriyor..
Odamın kapısı,cam açıkken sertçe çarpmasını özledim mesela.
İl sınırlarına girdğimizde baş ağrımın geçmesini.
Yazabilecek çok şey var aslında. Ama yazmak gelmiyor içimden,bunun yerine kendi içimde köreliyorum...
Burada olmayı istemiyorum..
Evimi özledim..
yatağımı,yorganımı,esilanın arsızlıklarını,gizemden çaldığım sigaraları,babamın gördüğü bir haberi seslenerek bana anlatmasını..
Hiç değilse orada güçlüydüm. Burada değilim..
Daha hassasım,daha yorgun,daha duygusal..
Başa çıkamıyorum artık bir çok şeyle,büyümek bu mu?
Sen büyüdükçe sorunlarında büyüyor başa çıkılmaz bir hale geliyor,eziyor,eziyor,eziyor...
Eziliyorum..
