Minyatür-Karikatür.

Gözlerim kamaşıyor doğan güne ısrarla bakmaya çalışırken,inatla gözlerimi kısıp ay'ın kayboluşunu izliyorum..
Saate bakmak umrumda değil,kaç olursa olsun kime ne kiramı veriyoruz dakika başına..
Onlar konuşuyor,bunlar konuşuyor.. Ama en güzel o konuşuyor..
Sustukça susuyorum. Su içip,yeşeriyorum kiremit parçalı dünden kalma harabe yığınlarına..
Kadınlar yüksek topuklu terlikleriyle geçiyorlar beyoğlu akşamlarından,adamlar dudaklarında bir ıslık elleri ceplerinde izliyorlar terliklerin çekici izlerini. Ben ise dünyadan bihaber batırıyorum odamın camından bildiğim tüm güneşleri,güneşden daha büyük yıldızlar var ya.. Onlara güveniyorum belli ki..
Akşam yürüyüşleri yapıyoruz onunla beyoğlu-eminönü seferleri gibi değil bildiğin otoban kenarlarında,akse sapağının çıkışlarında. Ellerini tutmuyorum,elleri tutmuyor muzipçe yollara savrulan ruhumu..
Özgürlük böyle bir şey olsa gerek nefes almak-nefes vermek..
Aklıma takılan tüm saçma sapan,aptalca soruları birbir diziyorum önüne,sıkılmıyor,yorulmuyor..
İnatla cevaplıyor sonra bizde kal diyor,açlıktan ölürüz korkusuna susuyoruz..
Coğrafyadan bahsediyor bana,coğrafyamı anlatıyorum. Kaptan gezgin keşiflere meraklı ama biraz tereddütlü sanki boğulmaktan korkuyor bilmediği yaşam alanlarında..
Ben hala ayakkabılarımı çıkartmıyorum eve girdiğimde alışkanlık işte,ağzım yara oluyor karbonat bastırıyoruz çiviyi çivi söker hesabına.. canım acıyor,zihnim bulanıyor sonra geçiyor hepsi anlık bir heves gibi. Anlık bir heves hep benimkisi..
Parmak uçlarıma yükselerek sarılıyorum ona,eğilerek sarılıyor bana kendimi ufak tefek bir şey sanıp,gülümsüyoru(z)m.. Yalan, sadece onunkinden boyum biraz daha kısa..
Telefonlar hep çalıyor ne kadar kendimi kimsenin bulamayacağı yerlere saklamaya çalışsamda orada da birileri hep dokunuyor bana,ben nefes aldıkça..

Karbondioksit olarak çıksam ne fayda? Sonuçta hepimiz uçucu değilmiyiz..

Ps..
ah bir varmış bir yokmuş eski günlerde..
Küçük bir kız yaşarmış boğaz içinde..
İyi de bize ne!?