Kardeşlerin ortak kaderi.

Çaresizlik..
Umutların tükendiğini görmek, umutlar tükenirken direnmeye devam etmek..
Herhangi bir eşyada anımsamak onu, adını söylemek sonra bir anda gün ortasında güneşin batması, sanki tüm şarkıların küfür gibi yüzüne vurması,bakmak görememek uzanmak dokunamamak..
İşte böyle başlar her vedanın önsözü..
Bir acı oturur içine, herkesin başsağlığı gibi dilinde sana söylediği o cümle ''zamanla.. ''
Hiç onsuz uyumadım ki ben diye düşünürsün,nefes alamıyorum, düşünemiyorum,konuşamıyorum,yiyemiyorum,içemiyorum..
İlk gün gülümsersin hayata ve bir kaç gün kandırırsın kendini sonra lanetler başlar ardı sıra, hayıflanırsın kendi kendine, yapmasaydı keşke,yapmasaydım bende böyle diye..
Günler ağır ve ağdalı geçer o anlarda sanki zamanı durdurmuşlarda bile bile işkence yapıyorlar gibi sana..
Uyandığında yine ilk onun adı düşer aklına, Allahım dersin ne olur al artık içimden.
Belli aralıklarla konuşursun anlatmaya çalışırsın herkese onu,gülüşünü,lanet olası gidişini,seni yarım bırakıp acımadan nefesini kesişini..
Sevmiyormuş dersin, nasıl sevemez beni, onca zaman o kadar mı değersizdi..
Kalp sıkışır dil tekerrür eder, zaman geçer..
Bir zaman sonra uyandığında değilde ılık bir esintide adı düşmeye başlar aklına, deniz vurdukça kıyıya,
yağmur düştükçe avuçlarına ama öyle bir şeydir ki bu gülümsersin yalnızca, iyikilerin başı bile olmaya başlar belli bir zamandan sonra..
Sonra,sonra,sonra..
Ara,ara gelmeye başlar aklına,
haftada bir kaç kez anmaya,
birde bakmışsın ki içinden sıyrılıp uçmuş başka dünyalara..
Güzel şeyleri anımsıyorsun artık aslında, işte o zaman gerçekten bitmiştir sayfa.
Lanet etmiyor,hatırlamıyor,zamandan şikayet etmiyorsundur artık,aylar geçmiş kalp ritmin düzelmiş olağan insanlardan farksızlaşmıştır artık oda.
Belki bir gün karşılaşırız bir yerde diyerek kapatıveriyorsundur konuyu, bazı cümlelerde ona değiniyor başkalarıyla nokta koyuyorsundur..
Belki söylemesi çok zor olacak ama bir başkası için kalbinde bir bahar telaşesi hazırlıyorsundur..
Zaman,
öyle garip bir mucizedir ki,
acının en derinini ciğerine işler zannederken sen, zehrin panzehirini damarına enjekte ediyordur aslında..
Unutamam zannederken sen, gün gelip çıktığında karşına öylece bakıyor,gülümsüyor ve çekip aldırmadan,korkmadan devam bile edebiliyorsun yoluna..


p.s;
Öyle tanıdık geliyordu ki abim dökerken o cümlelerini bana, diyebileceğim tek cümle kalıyordu dudaklarımda,zamanla..


'Benay,Şimdi bana hiçbirşey demeyin,ya onu içimden alın ya geri getirin.. Çok sevmekten korkuyorum ki delireceğim..


toplasan avuçlarıma yıldızları, tatmadım ki hiç ben böyle bir acı..
Yüreğim yangın yeri sanki, ateşlerde yanıyor acı acı..'