Habeş Soylusu...

Bir bar taburesinin kendi ekseninde dönerek yere düşmesi gibiydi kırılan her şey..
Ağır ve sakindi,tiz ve yumuşaktı tüm sesler tıpkı pamuk ipliğinden yukarı çıkan bir tırtılın ayak sesleri gibi..
Dinlendiriyordu..
Bir bardak biradan sarhoşluğa meyilli bir alışkanlıktı bu aslında kimsenin ne söyleyebileceğimi tahmin edememesi yada tüm bildiklerimi herkesin bilmesi gibi bir duygu yoğunluğuydu..
Suçluydum bazı şeylerde,herkesin biraz suçluluk payı vardır benimkide böyle bir şey işte..
Kaldırımlarda bekleyen,emekçi adı verilen kadınlar gibi ruhum..
Sahte bir kontes gibi makyajı akmış,ruju taşmış biraz punk biraz black havasına bürünmüş,gümüş kaşıkları çiçek dikmek için kullanmış olan bir kontes kalbim..
Zavallım benim,anlayabilmekten yoksun iki gülümsemeye aldanan küçük mahluk..
Yordun beni..
Biraz gerginim sanırım,espri alışkanlığımı da yitirdim son günlerde kendi etrafımda pervane misali parmaklarım yorgun..
Hayatları bana değip geçen insanlar var farkındayım o kadar da sevmiyorum insanları götürüleri daha fazla oluyor her sürtünmede, bana değip geçmelerinde..
Küçük perileri sıkıyorum avuçlarımda yolunana denk kanatları,ayaklarım üşüyor mermerde çıplak ayakla dolaşmaktan,gözlerim acıyor ayrıntılara takılmaktan..
Sözcüklerim eriyor biten bardağın dibinde..
Suskunluğuma amadeyim ..
Emri vaki yapıyorum sürekli kendime,küçük notlar yazıp yapıştırıyorum yol kenarlarına,içimde ki küçük Godzilla’yı uyandırıyorum çoğu zaman parmaklarımdan başlıyor kontrol altına almaya..
Parmak uçlarımda yükselip bakıyorum dünyaya..
Küçük kontesi görebilme umuduyla pencere kenarında sabahlıyorum..
Bulutlar geçiyor güneşimin önüne..
Bulutsuzda çekilmiyor böyle havalar böyle duygular içinde,iyi geliyor..
Kendine bürünüp itiyor beni küçük zavallı pericik..
Ve konuşmaya başlıyor kendinden bir haber, boş sokaklarda..

D.N..
Evet dedi bende seni aldattım..
Bir kez de değil üstelik çünkü beni çok kanattın,çok sevdiğim bir yalandın..