Çünkü sen benim kanadımsın,
belki de en büyük yaram.
Gökyüzümsün belki de nefes aldıkça ciğerime dolan.
Çünkü benim cümlelerimsin,
hep keşkesiz başlayan,
sonlarına iyi kileri iliştirdiğim bitmeyen bir roman.
Bazen hayıflandığım anlar olmuyor değil tabi,
ama senin çıkıp çıkıp gelmelerin gülümsetiyor beni.
Denizim oluyorsun bazen etek uçlarıma vuran,
rüzgara sevda benimkisi nefesine hasret olan.
Ve gözlerinden bakmak,
ilişmek dünyaya,
iki ayrı düğmeyiz belki ama hala aynı vücutta..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder