16 Sonra ev - 2 Ay sonra Portekiz!

Güneş yüzüme vurup uyandıkça evimi özlüyorum, evimde beni özler biliyorum..
Kahvaltılar geliyor aklıma, balkonda kurulmuş bir masa, karşımda annem hem birşeyler anlatıp hem kahvaltı etmek, yaz gelsin artık bu yaz çok güzel geçsin, evim, ait olduğum şehrim, ailem..
Tanıdık kokularla uyanmak istiyorum,
şortumla ekmek almaya gitmek,
gördüğüm garip rüyaları kahvaltı masasında dile getirmek,
kahvaltıdan sonra annemle kahve içmek..
Yazın sıcaklığı,ailemin ışıltısı, ben yine eski ben, tanıdıkları kızları, uyanır uyanmaz ufaklığın üzerime atlaması, bugünde şunu yapalım diye planlar kurulması, evimi çok özledim ben.
Bugünde konusu geçti, burayı hiç benimseyemedim ben, bazı sebeplerim oldu sevebilmek için ama gördüm ki onlar bile yetmedi, zaman sürekli geçiyor ben bir şeylerin peşinde koştururken, dururken, konuşurken, gülerken ama o ev için sayılan şafak yaklaştıkça sanki yaz geliyor, ailemi özledim, en sevdiklerimi..
Sevdiğim herşey oradayken buraları nasıl benimserim?
İstanbul kızıyım ben,
denizi görmeden, kahve dünyasının bahçesinde gün aşırı annemle kahve içmeden, drajeleri tatmadan, gkhn'la şehrin felsefesini sabahları yapmadan,abimin arabasını çalmaya çalışmadan nasıl geçiririm günlerimi..
Evimi özledim şafak O-N Y-E-D-İ !

p.s;
Yazın portekize gidiyoruz, düşünmek bile şimdiden aşırı eğlenceli.