- 1 -

'' Silent, in te sono nato. in te mariro.. '' diye bitirmişti attığı o üç beş satırı geçmeyen mailini. Özellikle mi gri yazmıştı,ben mi farklı anlamlar yüklemeye çalışmıştım bilmiyorum o günlerde.
Sadece gri en sevdiğim renkti,buda bana özel olmalıydı diye düşünmüştüm herhalde..
  Albinoni'nin Adagio'sunun yankılandığı hüzünlü bir ruhtu taşıdığım.
Sonra büyüdüm,yavaş,yavaş. İkna kabiliyetim güçlendi insanlara karşı. Savaş açmayı ve yenilgiye uğradığımda tebrik ederek kaçmayı öğrendim.
Annemin tuvallere naif parmakları ile resmettiği atların hep birgün şahlanacağı duygusu yer aldı içimde.
Büyüdükçe ürktüğümde oldu,ürküttüğümde.
Sigaraya kanımın en verimli olduğu zamanda başladım. Ne için,kimin için bilmiyorum.
Artık yeterince büyüdüğümü hissedebiliyordum. Ne saçmaydı ama.
Sonra bir gün uyandığımda çantama gerekli,gereksiz bir kaç eşya alıp çekip gitmeyi planladım bu şehirden. Ufak notlar bıraktım sevdiğim adamlara telesekreterin diğer ucunda. Nokta koymadım hiç birine. Eksiltili cümleler vardı satır sonlarında.
Ufak bir çanta,bilinmeyen bir şehir için uçakta ayırtılmış bir koltuk,evden ilk kaçış.
Frank Sinatra - Come fly with me,let's fly,let's fly away diye coşkuyla şarkısını söylerken ben bir türlü giymeyi başaramadığım ayakkabılarıma küfür ederek veda ediyordum yalnızlığım son noktası olan bu şehire.
Halil bekliyordu kapının ardında..
Bir an önce beni bu şehirden def etmek gibi bir hal sergileyip acele etmem için ithamlarda bulunuyordu sürekli..
Aslında oda çok şaşırmıştı bu kaçma olayına. Maillerimi karıştırmış ve hiçbirşeyden haberi yokmuşçasına sorgularını kesmişti bir anda.
Merdivenleri hızla inerken kolumdan tutup durdurmuştu beni birşeyler söylemek istercesine yüzüme bakmış,sonra vaz geçmiş ve elindeki kırmızı bir Avignonesi bana uzatarak;
'' Al '' demişti..
'' Gittiğin yerde en çok bu lazım olacak sana ''