Çünkü sen.

Gecenin bu saatinde. Yine aynı boşluk kaplıyor içimi,birşeyler eksik olmalı,birşeyler eksik şimdi.
Bu boşluk,böylesine uzun,korku dolu.
Bunlar bizim için biçilmiş dar sokaklardı,tek başımayken dahi adım atamayacağım kadar dar,ellerin.
Ellerinden tutarak yol almayı seçtim ben. Çünkü düşerdim.
Dengemi kaybeder,daha fazla boşluğa doğru sürüklenirdim. Çünkü düştüm. Şimdi düştüm.
Saatin bu dakikaları hatırlatıyor bana,bu anlamsız huzursuzluğun bir nedeni olmalı.
Bir nedeni var.
Çünkü bu boşluk. Huzursuz.
Oksijen olarak alıyorum seni içime,ciğerlerime. karbondioksit olarak dönüşüm yapıyorsun yeniden döngüne.
Öyle ki bir oda dolusu seni içime çektiğimde ardından tüm gücünle bitiriyorsun odayı,beni.
Çünkü sen uyuyorsun,ben birşeyler fısıldıyorum sana.
Duyuyorsun,sen zaten tüm bunları biliyorsun. Bir defa daha böyle olmuştu diyorum duymuyorsun,çünkü sen uyuyorsun.
Aklımı yitiriyorum uykularında,korkularımdan ibaret kalıyorsun.
Saplanıyorum boşluğa. İçim kaldırmıyor daha fazla. Kusuyorum tüm bilmek istemeyip sakladıklarımı.
Tüm bunlar doğru değil,hiç bir doğru yanlış değil.
Tüm bu rüyalar diyorum hepsi geçecek diyorsun ben cümlelerimi tamamlamadan.
Geçmedi hala diyorum geçmeyen ne diyorsun.. Benden bir haber duygularımı kontrol ediyorsun.
Zaman duruyor,saat hala ilerliyor. Gün oluyor,gün bitiyor,gün oluyor..
Ağlamaklı bir kadın oluyorum sonra. Gülümsüyorum hala sana.
Zaman alır götürür diyor bir adam zaman durdu diyorum fısıldarcasına.
Bir iki kelime biliyorum zamandan ibaret olan,onlarıda unutuyorum..
Çünkü bu boşluk.
Çünkü çok boş..