Tatlı ve sert.

Bu güven duygusu.
Fazlası zarar,azı karar.
Aslında güvenmem insanlara,asla hiçbir konuda.
Fakat yakın hissediyorum. Ne bileyim. Konuştukça.
Birilerine ihtiyacım var sanırım. Tam bu noktada. Geriye dönüp baktığımda;
onca insan,onca emek,onca tartışma. Ne için diyorum. Kimin içindi bu hengame.
Kimler içindi yaşanılan bunca gereksiz atışma.
Güzel anılardı hepsi. En kötü kavgam bile hatırladığımda tatlı bir tebessüm uyandırıyor bende.
Fakat diyorum artık,artık böyle olmamalı.
hayatımı bir düzene koymam gerek.
Değer biçmeyi,aldığım kadar vermeyi,gözüktüğüm kadar görebilmeyi öğrenmeliyim.
Öğenmeli insan.
Ama daha çok küçüğüm.
En acı olayları bile durumdan bir haber olarak algılayıp gülebilecek kadar küçüğüm.
Ve korkularım.
Tabiatımın vaz geçilmez uzuvları.
Beni asla büyütmeyecek kadar toy,yaşanılanlardan ders çıkarmayı öğretebilecek kadar olgun.
Korkularım.
Giderken hepsini sende bıraktığım umarsız duygularım..

P.s;
Seni özledim.
Dün gece yatağında yattım ve inan hiç korkmadım.
Alışamadım ben hala yokluğuna. Gece yatağımdan kalktığımda bir ara kapıyı aralayıp baktım.
Yoktun.
Oysa ben akşam sohbetlerini özledim.
Öyle acı geldi ki. Kabullenemiyorum ben bunu,halbu ki herkes bana imrenerek bakıyor.
'' Vay be ne kadar güçlü kız'' diye.
Değil,gerçekten değil.
Aslında öyle kırılganım ki..
Sadece ben senin gibi ağlayamıyorum..
Hoş..
Artık sende ağlamıyorsun..


'' orda iyilerin yanında,herşeyden uzakta olduğunu bilmek güzeldi aslında. Beni duyuyorsan gel gir rüyalarıma.. ''